pies ktory nie linieje

27 September 2022 by Maryna

Pomijając okres przed świętami Bożego Narodzenia, październik był najaktywniejszym miesiącem w działalności charytatywnej Christophera. Po pierwsze, czekało go zamykanie roku finansowego, a zaraz potem doroczny obiad HANDS w Savoyu, wielka impreza mająca na celu pozyskiwanie funduszy. Siłą rzeczy Christopher spędzał wtedy niemal tyle samo czasu na spotkaniach z Dalią Weinberg oraz księgowymi i prawnikami organizacji charytatywnej, co na sali operacyjnej i w gabinecie lekarskim. Prezentowanie wspólnego frontu, na co Lizzie milcząco wyraziła zgodę, okazało się męczące dla obojga małżonków. Przy dzieciach, które oboje jednakowo kochali, było to nieco łatwiejsze, tym bardziej że Lizzie miała za sobą całe lata praktyki w udawaniu - zarówno przed samą sobą, jak innymi - że wszystko w jej małżeńskim ogródku gra i śpiewa. Ale jej deklaracja spowodowała zmianę na stanowisku dowodzenia w małżeństwie i chociaż Christopher starał się prywatnie zachowywać wobec Lizzie z największą pokorą, konieczność poddania się jej woli mocno go uwierała. - Będziesz w tym roku w Savoyu? - spytał ją w kuchni domu w Marlow osiem dni po konfrontacji. - A byłeś już u psychiatry? - Mimo późnego wieczoru Lizzie wałkowała ciasto na pieróg. - Mam termin w przyszłym tygodniu - odparł, zerkając na drzwi. - U kogo? - Lizzie posypała wałek mąką. - Mów śmiało, dzieci są już w łóżkach, a Gilly się kąpie. - To tylko wstępna rozmowa. - Mimo to chcę znać nazwisko. - Bo chcesz mnie sprawdzić? - Policzki mu poczerwieniały. - Nie sądzę. - Duncan Campbell. We wtorek o dwudziestej. - I po chwili dodał: - Przyjmie mnie po godzinach z zawodowej uprzejmości. - To miłe z jego strony. - Przepraszam, że musiałaś to ze mnie wyciągać. Wiem, że to należy do umowy. - W porządku. - Lizzie przestała wałkować. - Nie chciałam cię wprawiać w zakłopotanie. -Masz do tego prawo. - Dobrze, przyjdę na obiad HANDS. - Dziękuję. Niestety, muszę cię prosić o jeszcze jedną uprzejmość. - Jaką? - Wyjęła z szafki blachę do ciasta i zaczęła smarować ją masłem. - Wiesz, że David Lerman jest po operacji wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego? - Oczywiście, posłaliśmy mu kwiaty. - Teraz mam do czynienia ze starszym wspólnikiem,

informację? Zadajesz się z kojotami i innym elementem. Potrzebujesz ochrony - Nigdy nie działam sama - odparła, patrząc przed siebie. Jeszcze ... [Read more...]

- Czego? - warknął.

Chwila zawahania, potem nieśmiały głos z hiszpańskim akcentem: - Seńor Gallagher? ... [Read more...]

162

się kłócili. Ona natomiast udawała, że jest żoną szwagra, którego wszyscy uważali za zmarłego, a tymczasem to jej mąż nie żył, a jego ciało odesłano statkiem na Alaskę. - Uwaga! - powiedziała, wchodząc do redakcji i kierując się w stronę biurka Billa Laszlo. - Mam coś dla ciebie - oznajmiła. Z takim zapałem stukał w klawisze, że nie usłyszał, że Cassidy do niego podeszła, toteż prawie podskoczył, kiedy się odezwała. - Co? - Chyba najpierw powinniśmy omówić to z Mike’em. - Nie czekając, skierowała się do gabinetu redaktora naczelnego. Gillespie był wniebowzięty. Chociaż raz „Times” wyprzedzi inne stanowe gazety, nawet „Oregonian”. Założył kciuki za szelki i wypiął pierś z taką dumą, jakby był pierwszym mężczyzną na ziemi, który miał rodzić. - Więc Chase chce oznajmić, że Marshall Baldwin to był Brig McKenzie. - Tak. - Powiem tyle: całe miasto odetchnie z ulgą - stwierdził Laszlo. - Z tego, co wiem, mało kto lubił Briga. Miał bez przerwy kłopoty z prawem, z dziewczynami, z wszystkim i ze wszystkimi. Czarna owca. Cassidy zdobyła się na lakoniczny uśmiech. - Był moim szwagrem - przypomniała. - Przy Chasie nie wyskakiwałabym z takimi rewelacjami. Mogłoby mu się to nie spodobać. - Oczywiście. - Mike rzucił Billowi ostrzegawcze spojrzenie. - Tylko dlatego, że w młodości trochę było o nim słychać... - Było o nim głośno - zauważył Bill. - Powinieneś usłyszeć pastora Spearsa. On go nienawidzi. Hm, za bardzo nie przepada też za twoim mężem. - Ani za mną. - Cassidy wyprostowała plecy. - Nazwał Briga poganinem. - Brig pewnie też nie szczędził mu wyzwisk - stwierdził Mike. - Dobra, trzeba kuć żelazo, póki gorące. Czy Chase dzisiaj chce złożyć to oświadczenie? - Tak. W biurze korporacji. O pierwszej. Powinien być już wtedy po rozmowie z szeryfem. - Musimy tam być! Trzeba zdobyć oświadczenie od szeryfa Doddsa i Wilsona. Boże, dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie wcześniej? - Bill poderwał się z krzesła. Cassidy nie dała się sprowokować. - W firmie. O pierwszej. Jeżeli się zjawisz w biurze szeryfa, to stracisz wyłączność. - Ale... - W porządku. - Mike był czerwony na twarzy i był tak zły, że mało mu piana z ust nie poszła. - To Cassidy ustala reguły gry. Musimy się na nie zgodzić. - Boże, Mike... - Powiedziałem coś! - ryknął naczelny. Bill z wściekłości kopnął kosz na śmieci, który potoczył się pod ścianę. - Ale nie będzie tam żadnej innej agencji informacyjnej? - Gillespie chciał postawić sprawę jasno. - O ile wy ich nie ściągniecie, to nie - obiecała Cassidy. - Długo pan czekał z tym wyznaniem. - T. John zmierzył Briga podejrzliwie. Wydął dolną wargę i przyglądał się twarzy Briga, jakby szukał na niej kłamstwa. - Od samego początku wypytywałem pana o tożsamość nieznajomego vel Marshalla Baldwina. - Wiem. Chroniłem go. - Przed prawem? - Cały czas był przecież podejrzany o zabójstwo Angie Buchanan i Jeda Bakera, prawda? - Fakt. - T. John oparł się na krześle. Nie wierzył w ani jedno słowo Briga. - Wrócił, bo chciał wszystko wyjaśnić. Tak, chciał ubić ze mną interes, ale... - To była tylko przykrywka. - Tak. - Powinien pan z tym przyjść o wiele wcześniej. - Mój błąd. - Brig oparł się na krześle. Trochę się pocił, bo wyczuwał, że T. John jest zawzięty tak samo jak on i że zrobi wszystko, żeby dostać to, czego chce. - Można to zakwalifikować jako ukrywanie dowodów. - Można. - A wiedział pan, gdzie on jest? - Niezupełnie. Dzwonił od czasu do czasu i domyślałem się, że jest w Kanadzie albo na Alasce. - Skąd? - T. John obserwował każdy jego ruch. - Po sporadycznych uwagach na temat pogody. - Ale nie pytał pan ani nie sprawdził wyciągów z telekomunikacji, żeby dowiedzieć się, skąd dzwonił. - Nie. 163 - Dlaczego? - Nie za bardzo chciałem się z nim zobaczyć. - A to dlaczego? - Bo był zakochany w mojej żonie. T. John przestał oddychać. - W pana żonie? Cassidy? - Tak. - Ale przecież miał romans z tą drugą dziewczyną, jej starszą siostrą przyrodnią? Brig wzruszył ramionami tak, jak to często robił Chase. Za każdym razem, gdy myślał o bracie, czuł się tak, jakby mu założono pętlę na szyję. Część jego umarła wraz z Chase’em. Trawiło go poczucie winy, wściekłość i chęć zemsty, ale udało mu się nie okazać emocji. - Brig umiał sobie radzić. - Miał nie najlepszą reputację. Rozmawiałem z kilkoma kobietami, z którymi miał romans. Teraz wszystkie mają mężów, dzieci i nie za bardzo chcą mówić, ale z tego, co się dowiedziałem, był cholernym kobieciarzem. Brigowi zrobiło się niedobrze, kiedy usłyszał te słowa. - Był młody. - I napalony. - Zgadza się. I napalony. - A pana żona? Ona też na niego poleciała? Zastępca szeryfa nie popuszczał. - Tak. Czuł się niezręcznie, mówiąc o Cassidy. Nie chciał wciągać jej w całe to zamieszanie, ale nie miał wyboru. - Ale ożenił się z nią pan. - Myślała, że Brig nie żyje. - A pan wiedział, że jest inaczej? - Tak. - Czy ona przestała go kochać? Brig spojrzał Wilsonowi prosto w oczy. - Tak. - Był tego pewien. Wiedział, że kilka dni temu sam zabił tę miłość. Derrick odłożył słuchawkę drżącą ręką. Już po nim. Zadzwoniła Lorna. Powiedziała, że ma kasety wideo z małymi sesjami z jej córką, która, jak zauważyła, nie ma piętnastu ani szesnastu lat, ale czternaście, a tylko wygląda nad wiek dojrzale. Zawartość żołądka podeszła mu do gardła. Czternaście! Boże, jest młodsza niż twoja córka. Jesteś zboczeńcem, Buchanan, jak twój stary. Usiadł przy biurku boga imperium Buchanana. Dotarło do niego, że wszystko się wali. Będzie zrujnowany, zhańbiony, wystawiony na pośmiewisko. Felicity się z nim rozwiedzie, dziewczynki nie będą chciały go widzieć, a ojciec go wydziedziczy, choć sam przez całe lata pieprzył się z innymi kobietami i pociągała go własna córka. Boże, to było chore. Znowu zaburczało mu w brzuchu. Wstał zza biurka. Czterdzieści osiem godzin. Tyle czasu mu dała. Potem skopiuje kasety nagrane w jej wielkim łóżku i przekaże je stacjom telewizyjnym, jego żonie i pieprzonemu szeryfowi. Ani przez chwilę nie wątpił, że Lorna spełni swoje groźby. Od razu zagięła na niego parol. Chciała miliona dolarów, ale powiedziała, że nie jest zachłanna i że może jej wypłacać w ratach, po pięćdziesiąt tysięcy miesięcznie przez kilka lat, doliczając odsetki. Na wszelki wypadek, gdyby postanowił skazać się na potępienie, stracić reputację i rodzinę, Lorna ostrzegła go, że ma przyjaciół, między innymi ojca Dawn, oszusta z paskudnym temperamentem. - Cholera - warknął. Wyglądał przez okno. Czuł wstręt do siebie samego i pożądania, przez które zawsze pakował się w kłopoty. Co ma zrobić? Jest przyciśnięty do muru. A jego rodzina? Boże, co się stanie z jego córkami? Może nie poświęcał im tyle uwagi, ile życzyłaby sobie Felicity, ale je kochał. Na swój sposób. Dla ich dobra trzymał się od nich z daleka. Wiedział, że jego ojciec pożądał Angie i nie chciał popełnić takiego samego błędu. Nigdy. - Derrick? Zerwał się na równe nogi. Z rozmyślań wyrwał go głos Felicity. Stała przy biurku i wpatrywała się w niego, jakby chciała go zabić. O Boże, ona wie. Zaschło mu w gardle. - Coś się dzieje. - Felicity dostrzegła nerwowy tik w lewym oku Derricka i przygotowała się na najgorsze. - Co? - Nic. Nic się nie dzieje. ... [Read more...]